معبد کجاست؟
مسجد کدام است؟
چونکه بی رنگی اسیر رنگ شد/ موستی با موسئی در جنگ شد
پس همه میبایست جامه ی کثرت را بر در مسجد از تن به در کنند و داخل شوند. وجود تصاویر که نشانه ی کثرات است در مسجد کراهت دارد و نقوش هم تنها زمانی مجازند به داخل مسجد گام نهند و بر در و دیوار آن رحل اقامت افکنند که از انانیت رهایی یابند و به یکدیگر بپیوندند و همگی ندای وحدت سر دهند. دست در دست هم سماعی عاشقانه را آغاز کنند و در اوج از خود بیخودی در نقطه ی ابدیت، در مرتفع ترین مکان مسجد یعنی رأس گنبد، در اوج عظمت او فنا شوند و به وحدت مطلق برسند. و نمازگزاران نیز باید چنین باشند. در نماز نیز محل و نقطه ی تمرکز، ذات واحد اوست که البته تجسد نیافته است. او روحی است که در هر روزنه ی این مکان جاری است. او در همه جا حضور دارد و اگر محرابی در کار است، جز این نیست که حتی جهات کثیر جغرافیایی را به یک جهت واحد سوق دهد و آن جهت نیز به خودی خود اعتبار و قداستی ندارد، بلکه چون اشاره به «او» دارد محور توجه نمازگزاران گشته است.مطلب مرتبط: ذکر و مانترا چه تفاوتی با هم دارند؟
معبود در اینجا، برای ارتباط با مخلوق، خود را به حد کثرات مادی که ملموس و محسوس بندگانند تنزل نمی بخشد، بلکه چنین می طلبد که این گرفتاران علم کثرات، از مرزهای ملموس و محسوسِ خودی عبور کنند و در وادیِ بیخودیِ نامحسوس و ناملموس به ملاقات او نایل شوند که:رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت
باز شناختن این دو مکان و درک تقدس آن در میان مومنان به این ادیان، تا حدی از نقش ارتباط انسان با مابعدالطبیعه، در چارچوب هر یک از مذاهب حکایت دارد. به همین دلیل دانستن این مفاهیم در مورد معبد و مسجد از بعد عرفانی و معنوی می تواند دید بهتری نسبت به این مسائل دهد. هدف از ارائه این مطلب هم همین موضوع بود و امیدواریم به خوبی توانسته باشیم این دید را به شما بدهیم. در پست های آتی مطالب بیشتری در مورد معابد و خدایان هندو منتشر خواهیم کرد. منتظر مطالب بعدی ما باشید.اگر این مطلب را دوست داشتید، با امتیاز دادن به آن از ما حمایت کنید.
[کل: 1 میانگین: 5]